Vinales

Hola!!

Nadat we ons verslag van Playa Larga geplaats hadden, gingen we in het donker op zoek naar een eettentje. Dat viel nog best tegen en ondertussen hadden we het over nachtblindheid enz. Vinden we een eettentje, hoor ik plons en wat onzedige woorden… Is Lilly in een diepe plas gestapt. Hele blubberige voet en in hetzelfde water ook weer wat afgespoeld. Gelukkig maakte het eten van diverse zeevruchten haar avond weer goed. In de eettentjes zitten aparte kassières voor het afrekenen. Het was 34,50 CUC en ik geef 40. Hoe moeilijk kan het zijn, maar de dame in kwestie heeft zeker 4 keer haar rekenmachine gebruikt, 1 keer verkeerd retourgeld gepakt, weer terug gelegd en uiteindelijk kwam ze met het goede bedrag.. Ze zeggen dat het onderwijs in Cuba goed is, maar dan heeft zij het vast niet genoten!

De volgende dag zijn we naar Pinar del Rio gaan rijden, 350 km via Havana en in Pinar de auto ingeleverd. Met de taxi verder naar Vinales. Naast Havana doet ook iedere toerist op Cuba Vinales aan, dus dan weet je het wel, super toeristisch. Maar het is wel gezellig om keuze uit eettentjes en terrasjes te hebben.

De eerste dag zijn we gaan fietsen in de vallei en dat was best even aanpoten, maar erg leuk. De tweede dag zijn we 3 grotten langs gegaan. Twee ervan kon je met twee vingers in de neus door, maar nummer 3 viel wat dat betreft wat tegen, daar moesten we wat voor doen en dat hadden we niet verwacht. Op slippers en gladde sneakers dus door de grot geklauterd, niet echt een feestje, maar een super voldaan gevoel als je na 2 uur weer buiten staat.

Morgen hebben we een transfer naar Palma Rubia waar we de boot naar Cayo Levisa nemen. Hier blijven we dan 3 nachtjes. Ik heb het vermoeden dat ze op het eilandje geen “Internet plaza” hebben, dus dat contact zal er pas weer zijn vanuit Havana.

Groetjes, Mier xxx

Vrijdag 24 februari 2017

Bij het ontbijt kletsen we weer met de zoon des huizes, de kitesurfer. Hij vertelt hoe moeilijk het is om een visum te krijgen om naar Amerika te gaan. Hij wil daarheen om te werken en zo geld te verdienen voor een reis naar Italië. Hij heeft een goed leven op Cuba, maar ook hij zou graag vrij uit en in willen reizen. Wij kunnen dat ook niet voorstellen dat je min of meer gevangen bent in je eigen land.
We beginnen aan de laatste en langste autorit. Het is via Havana 350 km. Het merendeel van de km’s gaat over de snelweg, maar wel de Cubaanse. Het kan km’s aaneen goed gaan, dan ineens weer gaten in de weg. Het blijft dus zaak continue te weten of er auto’s achter je zitten en of je kan uitwijken, want op zich is er met 3 banen plek zat. Op een gegeven moment rijd ik achter een bus op de middelste baan. In de bocht zie ik iets vooruit, de bus gaat naar rechts en ik zie net op tijd een aantal wegwerkers die een gat aan het dichten zijn en schiet achter de bus aan. Echt nergens wordt aangegeven dat je zachter moet of dat er werk aan de weg is. Je raast er gewoon met 100 km/h lang, levensgevaarlijk!

Later zit ik achter een oldtimer en aan beide kanten armen uit het raam en op de remmen.. Een koe midden op de weg.

Bij Havana is het even flink zoeken en op de zon en gevoel rijden, maar we flikken het weer om zonder fouten op de weg naar Pinar del Rio te komen. Ik heb mijn laatste doosje Smarties uit het valentijnspakket van Paul aan Lilly verdiend.

In Pinar del Rio ligt het Rex-autoverhuurstation direct bij binnenkomst. We kiezen ervoor om nog even de stad in te gaan. Ik twijfel nog wel, want nu ben ik nog schadevrij… Bij het eerst stoplicht zegt een jongen dat het centrum afgesloten is ivm een Salsafeest vanavond. We trappen erin en rijden achter hem en zijn maat aan. Dit willen we niet, dus slaan we gelijk weer af en gaan we onze eigen weg. Ik toeter nog wel en zwaai. We komen uit op de “Internet Plaza” van Pinar, we hebben er een neus voor! Alleen is er geen echt restaurantje. We drinken in een lokaal tentje wat en gebruiken vooral het toilet (nou ja een soort van toilet). Na nog even contact met thuis te hebben gehad, stappen we in de auto en gaan we terug naar Rex om daar in de straat bij een restaurantje te eten. Ik wil net parkeren als die fietser weer naast ons staat… Hij gaat ons zogenaamd adviseren voor het restaurant wat wij zelf uitgekozen hebben. Zitten we eenmaal binnen, komt hij ook naar binnen, maar hij maant ons gelijk dat we ons geen zorgen hoeven te maken, hij komt voor zijn vrienden. Goed, we zijn nu echt verlost!

Na het eten dus echt naar Rex. De inname persoon is er niet en de monteur belt die persoon. Het gaat super gladjes en binnen mum van tijd hebben we onze borg terug en wachten we op de taxi naar Vinales.

De balans van 7 dagen auto rijden op Cuba kan opgemaakt worden:
- We hebben we 1138 km gereden
- We hebben diverse potholes (gaten in de weg) geraakt, eentje serieus in geknald, maar vooral héél veel potholes weten te vermijden
- We hebben in de auto een zak mini Brosjes, zak Smarties en 2 zakken nootjes weggewerkt
- We hebben maar 1 keer een halve tank hoeven tanken en hebben de auto met bijna lege tank ingeleverd
- We hebben wel oom agent ontmoet, maar geen bekeuring gekregen
- We hebben Havana getrotseerd en over de keitjes van Trinidad gehobbeld
- We hebben wegwerkers, twee honden en een koe nog net kunnen omzeilen
- We hebben helaas een krab overreden…
- We hebben bij elkaar slechts 500 meter verkeerd gereden (Lilly kan goed navigeren!)
- We hebben geen schade en geen lekke band gereden
Ik ben TROTS!

De taxi is er snel en dan zit ik achterin en Lilly voorin, best even lekker om gereden te worden en om je heen te kijken. Lilly ontkomt er niet aan om een beleefdheidsgesprekje met de chauffeur te hebben. Hij vertelt haar dat hij in Vinales woont en in Pinar del Rio werkt, waarop Lilly de geniale vraag stelt “what do you do for work?” Ze krijgt netjes antwoord “taxi driver” haha

Het is nog best een eindje, maar na wat bochtige wegen zijn we in Vinales. De casa is prima, er is maar 1 kamer en om de twee bedden is het wat krapjes.
Nadat ik even bijgetankt heb, gaan we aan de wandel en zoals het een toeristenplaatsje betaamd kunnen we ons tegoed doen aan souvenirwinkeltjes, barretjes en restaurantjes. Maar eigenlijk hebben we het hele dorp al gehad als we wat gaan drinken en raadt eens wat… we zitten recht tegenover de Etecsa, oftewel we hebben internet! Snel even contact met thuis en genieten van mijn pina colada (het wordt saai, maar ze zijn nog steeds lekker!). Erna besluit ik dat ik mogelijk maar een houten Cubaanse auto voor mezelf moet kopen. Ik heb thuis een hele rij houten beestjes, maar ja, Cuba heeft geen specifiek beest. Dat was even dom van me, want gelijk in een winkel zie ik een houten krab!! Die moet ik hebben! Zijn poten blijken demontabel en ik krijg hem als bouwpakket mee, ik ben benieuwd!

We eten bij een Italiaan met voor mij het bekende drankje toe..

We gaan niet te laat slapen, morgen moeten we fit zijn voor 21 km fietsen door de warmte en over de heuvels.

Zaterdag 25 februari 2017

Tegen de verwachting in heb ik heerlijk geslapen. Het bed leek wat spiralerig, maar slaapt dus prima. En zelfs de herrie uit de straat heeft me niet wakker kunnen maken. Ze hebben hier nergens ramen, maar alleen houten lamellen en daarom krijg je echt alles mee wat op straat gebeurt. Na het ontbijt wachten we op de veranda op de fietsenman. Hij komt ons halen en we mogen mee naar zijn flat. In de hal is een hok met fietsen. Omdat hij niet veel ruimte heeft, zijn de trappers eraf en staan de sturen dwars. Dit maakt hij dus voor ons weer in orde en dan kunnen we gaan. In de dorpsstraat koopt hij nog een broodje en een blikje voor ons. Nou, op zo’n broodje wat nog lekker gaat zweten in je tas zit ik niet te wachten, maar uiteraard zeggen we “gracias”. Hij vertelt ons dat de gids er niet is en dat hij normaal alleen mee gaat als technicus. We mogen kiezen of we een vlakke of bergroute willen. Vlak natuurlijk, we komen uit Nederland! We fietsen over de weg het dorp uit, maar vervolgens kunnen we toch regelmatig flink op de pedalen gaan staan. Net voor het opgeven zijn we bij het uitkijkpunt over de vallei. We moeten nog wel een stukje omhoog lopen, maar dan gaan we even lekker zitten, uitkijkend over de vallei. In de verte laat hij een berg zien wat net een gezicht is. Hij vertelt ook dat we door de vallei terug gaan fietsen. We kijken aan de overkant van de weg nog even bij de canopy, maar daar passen we voor. Dan stappen we op de fiets en gaan we de rode gravel paden op. Omdat het van de week flink geregend heeft, komen we ook regelmatig modderpoeltjes tegen. Soms lukt het me om er omheen te fietsen, soms stap ik af. Eén keer denkt Auturio me als een gentleman te helpen en draagt hij mijn fiets langs de modder. Alleen glijdt hij uit en zit hij flink onder de modder.
We stoppen een paar keer om tabaksplanten, tabaksbladerdroogschuren (goede voor galgje!), een muurschildering van 1961 en wat beestjes te bekijken en dat is voor ons dan mooi even tijd om bij te tanken. Onze kuiten zijn niet gebouwd voor klimmen. Dan gaan we weer de weg op en rechtdoor naar Vinales. De weg Vinales in lijkt nu wel de top van de Alp d’Huez, maar ik ga er nog even flink voor. Ik blijf in het wiel van Auturio hangen en blij dat ik ben als we boven zijn! Haha
We brengen de fietsen terug naar de flat en geven Auturio naast de gewone tip ook de broodjes en blikjes cola voor zijn kids. Wij gaan lekker een terrasje op en ik neem een alcoholvrije pina colada. Het leek me niet slim om alcohol te nemen na wat klimmetjes in de benen en nog geen eten.
Terug in de casa maken we de schoenen een beetje schoon en dan zijn we zelf aan de beurt. Voor de douche lijk ik nog een mooi indianenkleurtje te hebben en na de douche ben ik weer Hollands wit! Alle gravel is er weer af.

Op de veranda nemen we lekker een drankje. Het bekende recept en dan komt de eigenaresse met nog eentje.. Eerst dacht ik dat ze mee deed, maar uiteindelijk vraagt ze of ik er nog eentje lust. Lilly geeft aan dat ze in haar verslag gaat vermelden dat ik alcoholist ben, maar dan komt de eigenaresse met de fles drank die in mijn drankje zit en dat is maar 1%, terwijl Lilly mojito heeft waar flink rum in zit. Ik ben blij de eigenaresse mijn naam even gezuiverd heeft, want Lilly dacht ook nog eens dat ik op het terras alcohol genomen had, ik zou niet durven!
Lilly heeft nog 10 minuten nodig om haar verslag bij te werken en dan zouden we gaan lunchen en internetten. Lil heeft zich al aardig aangepast aan het Cubaanse ritme, de 10 minuten worden 3 kwartier! Ik ben ondertussen maar rond gaan lopen in de straat op zoek naar oude auto’s. Ik ben sinds een paar dagen begonnen met het “verzamelen” van frontfoto’s van oldtimers. Als ik er genoeg heb, kan ik een mooie collage maken. Ik heb het vermoeden dat het niet moeilijk wordt, want er rijden er zoveel! Alleen was het slimmer geweest als ik in Havana en Trinidad al begonnen was. Ik zie nog wel een cd branderijtje. Volgens mij kun je op bestelling een cd laten branden. De computerkast is open, dan kan hij ook niet oververhit raken ;-)
We gaan naar het eettentje waar we gister wat gedronken hebben, want daar zagen we frietjes voorbij komen. En aangezien frietjes niet op de menukaart van Cuba staan, krijg je er dan juist trek in. Helaas is het zaakje nog dicht en zijn ze met de grote schoonmaak bezig. We nemen het zaakje op de hoofdweg waar gister geen plek was. We eten lekker. Dan is het tijd voor “internet plaza”. Ik ben vrij snel klaar en Lilly is even bezig omdat ze weer een verslag gaat plaatsen. Ik heb in een straatje een oranje oldtimer gezien en ik ben gek op oranje! Dan is het tijd om naar de casa terug te gaan, want we hebben massage besteld. We lopen achterlangs de marktkraampjes en zie ik daar een vrouw de wenkbrauwen van een man epileren. Op Cuba heeft zeker 70% van de jonge mannen geëpileerde wenkbrauwen. In Santa Clara dachten we nog aan een hoog homo gehalte, maar ook de hetero’s hebben strakke kapsels, geëpileerde wenkbrauwen en geschoren benen. Het went op een gegeven moment best wel.
De massage is lekker. Ik hield mijn hart alweer vast, maar deze masseur hield zich aan mijn verzoek niet te stevig te masseren aan de benen. Helemaal ontspannen nemen we dus plaats in onze schommelstoelen op de veranda. Om 19 uur krijgen we eten en het ruikt al erg lekker. Het blijkt ook erg lekker maar veel en veel te veel… We proeven van alles wat en eten onze vis op. In een restaurant zou je gewoon alles verder laten staan, maar ze heeft zo haar best gedaan. Lilly en ik snappen ook niet waar de verhalen vandaan komen dat je alleen maar rijst en bonen eet op Cuba. Een missertje hier of daar na, maar overwegend eten we prima!

We buiken lekker uit op de veranda en kijken naar de mensen die voorbij komen op straat.

Zondag 26 februari 2017

Vandaag is grottendag. Ik had ze afgezworen ivm de vleermuizen. Maar alle angsten slijten en ik ben volledig ingeënt tegen rabiës, dus ik waag het er weer op.
Na het ontbijt (vandaag met cremegebak als verrassing; dit vonden we niet zo lekker..) komt de taxi die ons vandaag van de ene naar de andere grot gaat brengen. Het is een mooie rode Chevrolet. De deuren zijn kaal van binnen en de bekleding is kapot, maar toch blijft het een mooi ding, hoe oud moet zo’n auto wel niet zijn. De wegen zijn slecht, maar in zo’n oldtimer veer je door tot bijna de bodemplaat en zo hoeft je rug geen klappen op te vangen, best prettig.

De eerste grot is Cueva Del  Indio. Wij gaan er aan de ene kant in en de chauffeur zegt dat hij ons aan de andere kant ophaalt. Zoiets hadden we ook van de casaeigenaresse begrepen. Het is een mooie grot, maar je loopt er zo doorheen en het bootje is ook niet super bijzonder. In het bootje zitten we met onder andere 2 Nederlanders en Nederlanders komen we eigenlijk niet erg veel tegen. Aan het einde van de grot staat onze chauffeur netjes te wachten.
We rijden naar grot twee: de Cueva Palenque, beter te benoemen als de slangengrot. Overal zijn slangen in de rotsten gemaakt. Aan het einde loop je op het licht af en dan laten ze je nog even schrikken. Door een gat steken ze een blad op het pad en maken een sissend geluid. Ik sprong echt even in de lucht na het zien van alle stenen slangen. Lilly komt later en ik vraag haar terug te gaan. Ze heeft me horen schrikken en is dus voorbereid. Maar ook zij schrikt behoorlijk van de zogenaamde slang. Bij de entree hebben we een kaartje gekocht voor entree en een ritje paard en wagen terug naar het beginpunt. Dat laatste was niet nodig geweest, want onze chauffeur staat netjes te wachten… Maar uiteraard wil Lilly in de paard en wagen (die is gek op bijzonder vervoer) en dus stappen we in voor wat blijkt een tut stukje. En het lulligst van alles, onze taxi rijdt voor ons uit! Haha
De derde grot is een flink stuk rijden en ligt aan de andere kant van Vinales, het is de Cueva Sto Tomas. We stappen uit en krijgen een veiligheidshelm met mijnwerkerslampje er op….. Is dit wel de bedoeling? We willen gewoon weer door die grot lopen.. Maar alles en iedereen knikt van “ja” en we zetten het ding op ons hoofd en gaan lopen in de richting van de pijl. Volgens de mevrouw van de casa konden we gewoon slippers aan doen. Nu ben ik daar niet echt van en heb ik witte sneakers aan zonder echt profiel. We moeten flink omhoog klauteren en in mum van tijd staat het water op mijn rug en in mijn handen. Ik ben toch zo geen held met hoogte… We zijn blij als we over de stenen naar boven zijn geklauterd, maar dan horen we dat we in de rots ook nog aan de bak moeten. We zeggen wel honderd keer tegen de gids en de twee Zwitsers “sorry, but we didn’t know this, we were told we could do this on flipflops” Ik denk dat ons excuus wel doorgekomen is. We moeten echt overal tussendoor en overheen. We hebben allebei een kaarsje op onze helm en Lilly krijgt gelukkig de lamp van de gids. Dat is wel fijn, want dan zie je tenminste ook waar je zou moeten lopen (en dan vind ik het nog eng!). Er komen nog twee Argentijnse zusjes bij en de gids is meteen verkocht… Lilly roept dat hij nog 4 volgers heeft. Hij herstelt zich en helpt ons ook af en toe langs randen en moeilijke punten. We zien mooie dingen en klauteren flink. Dan gaat hij met de 4 anderen nog dieper de grot in. Het was duidelijk dat het voor ons op slippers en gladde schoenen (en slechte klimcapaciteiten) niet handig was. Lilly en ik kunnen 20 minuten bijtanken. Als ze weer boven zijn, gaan we met z’n allen dezelfde route terug. Ik moet zeggen dat terug me meer meeviel dan verwacht. Na 2 uur gaan we de grot weer uit en mogen we buiten weer over de rotsen naar beneden. Maar met “licht” aan is dat toch veel makkelijker. Ik voel de verzuring flink in de angstbenen. En ik maar denken dat het fietsen van gister de enige inspanning van deze vakantie zou worden.
Ik heb in de drie grotten maar een paar vleermuizen zien fladderen en hangen. Weer een drempeltje over!

We rijden nog heel even naar hotel Jazmines, want daar heb je het beste overzicht over de vallei van Vinales. We nemen met de chauffeur een drankje en dan laten we ons afzetten bij de casa. Even opfrissen en dan naar een lunchplek. Lilly wil eerst even langs “Internet Plaza” om te weten of Paul en Anna veilig thuis zijn van de wintersport. Dit is gelukkig het geval en dat eet wat lekkerder!

Na de lunch bespreken we het tentje tegenover Etecsa, kunnen we daar straks mooi het verslag laden en dan PATATJES eten, want nu hebben we ze nog steeds niet gehad! Haha

Als we op de veranda zitten komt de man des huizes thuis, het is de man van de paard en wagen! Grappig!

Het is etenstijd en we gaan naar ons tentje bij “internet plaza”. Nou… ik eerst mijn pizza, toen ik klaar was, kwam de tonijn van Lilly en toen zij klaar was, kwamen de patatjes… We hoeven ze even niet meer! hahaha